martes, 24 de novembro de 2020

BIBLIOANTIOQUIA CONTRA A VIOLENCIA

 Vanse enchendo os nosos espazos de achegas en linguas diversas, con sentires diversos, con perspectivas diversas. Todas cunha meta común: construír unha parede na que topen as actitudes violentas.









mércores, 18 de novembro de 2020

Día mundial diante da violencia contra a muller

 








25 DE NOVEMBRO

Día internacional da eliminación da violencia contra a muller

É posible que só oíras falar da República Dominicana como lugar de vacacións, que non coñezas ás irmás Mirabal e que non saibas que opoñerse á dictadura de Rafael Leónidas Trujillo no seu país fixo que acabaran os seus días nun coche no fondo dun precipicio.

Por desgracia, miles de mulleres a día de hoxe seguen asomadas a outro precipicio igual de inquietante. Por eso, no IES Cidade de Antioquía, cada 25 de Novembro damos un paso adiante e conmemoramos o Día internacional da eliminación da violencia contra a muller para rendir o noso propio tributo a todas esas mulleres que perderon a vida e solidarizarnos con todas aquelas que sofren pola lacra do maltrato. Por eso, invitámoste a participar no concurso “Carta aberta fronte a violencia contra a muller ”.

A finalidade é que escribas unha carta a un maltratador, a esa vítima que cala, á que se rebela,, á familia que a sofre, á testemuña que pecha os ollos e segue o seu camiño... Ti elixe un destinatario e faite oír, nós seremos o teu altofalante.

BASES:
Presentar en folio blanco ou de cor, pero folio!
Extensión mínima: 25 
– 30 liñas a ordenador ou a man, sempre que letra sexa lexible. Idioma: castelán ou galego.

Categorías I: 1o ESO – 2o ESO.
Categoría II: 3o ESO 
– 4o ESO – FPB.
Categoría III: BACHARELATO E FORMACIÓN PROFESIONAL.

Data límite para participar: 23 de Novembro de 2020.
Entregar na biblioteca ou á persoa responsable da titoría do teu grupo.


Relatos terrroríficos III


LE REFLET

Au sommet de la grande colline de la ville se trouvait une petite maison principalement herbeuse. Tous les habitants avarent peur de s’approcher parce que chaque nuit de plen lune, on  puvait voir le reflet d’une fille dans le seule fênetre de la maison.

Comme ils en avaient assez d’avoir peur a passer par là, les voisins ont décidé de se réunir pour que quelqu’un ose y aller. Le fils du maire, que voulait parâtre courageux, s’est porté volontaire.

Il est parti de nuit et a promis de revenir le lendemain. Comme prévu, il ne s’est pas présenté et au bout de quatre semaines, les voisins se sont  de nouveau réunis le jour de la pleine lune pour observer la fênetre de la sombre maison.

Ce qu’ils ont vu les a choque’s, car le reflet qu’ils ont vu cette fois n’était pas celui de la fille mais celui du fils du maire, Peut-être que la maison était hantée…

Carla Bolaño Sotelo, 1º Bacharelato B




May and Lisa were two girls, they were veste Friends, but one day, they got very angry, three months later May died, Lisa was very sad because she loved May and couldn’t say goodbye.

Al nights Lisa had nightmares with May. The first Halloween without May Lisa had a nightmare, but the nightmare was different…

Lisa dreamed that she and May were playing with a doll, the doll was old and creepy, in the dream May said: “I will always be with you” and Lisa was silent, suddenly Lisa wake up to a loud noise, it looks like something had fallen, but Lisa was alone, Lisa got out of bed and slowly went to look around the house, but there was nothing, she went back to bed because it was 3:00 a.m., but when she returned to bed, she found the dream doll on top of the bed and a letter next to the doll, that said: From May to Lisa.

Carla Pereira Antúnez, 1º ESO B


Relatos terroríficos II


No se podía creer que al fin la hubiese hallado. Después de tantos cuentos escuchados a su abuela sobre princesas rescatadas. Por fin hacía realidad su sueño de infancia. Observó la torre, solo un ventanuco casi comido por la hiedra. Miró hacia adentro y pudo ver a una joven de belleza ninfea, tez pálida, encaracolados cabellos rubios y mejillas encarnadas; le pareció intuir, además, unos ojos claros, tal vez acuosos. Comenzó a trepar y cuando estaba ya casi arriba, una mano nívea le fue tendida. Él se asió como si de un oasis en medio del desierto se tratara. Ella sonrió, entonces lo vio, unas infinitas hileras de dientes que semejaban alfileres y unos ojos rojos, casi que demoníacos. Trató de soltarse, pero ya era demasiado tarde.

Después, mientras rechupeteaba un par de costillas, sonrió al recordar el libro de cuentos que sus hermanos publicarían, por aquel entonces sus festines serían prácticamente diarios. Sonrió.


Laura Valeria Gutiérrez Caneda, 1º Bacharelato A



CORTES DE BONECA

Unha leve brisa golpeaba na xanela cun ritmo constante. A rapaza revolvíase inquieta entre as sabas debido aos sons que inundaban a habitación. Subitamente, un forte estrondo fixo eco nas catro paredes e unha corrente de aire frío penetrou no cuarto. A rapaza, instintivamente, ergueuse á vez que se abrazaba a si mesma intentando espantar o frío. Ollou cara a ventá aberta, mentres sentía arrepíos percorrendo o seu corpo. Era unha noite de inverno coma calquera outra, cunha néboa pechada inundando a rúa. Curiosa, achegouse á ventá para tentar pechala. Era un suceso estraño, xa que as ventas non se abrían soas con facilidade e o vento non era excesivamente forte. Sen darlle moitas voltas, pechouna e correndo, refuxiouse de novo na súa cama tentando entrar en calor. Cando xa estaba a piques de volver caer nos brazos de Morfeo, outro ruído púxoa alerta. A boneca de porcelana que herdara da súa nai xacía feita anacos aos pés da cama. Levantouse, esta vez cautelosamente, e con delicadeza recolleu os restos da faciana do xoguete. Comezou a sentir como sangue corría polas súas mans aínda cando non notara ningún corte nelas, e xa asustada, soltou os anacos e retrocedeu tropezando e caendo, á vez que se sumía nunha profunda escuridade. Horas despois, o sol iluminaba o cuarto no que a nai entraba e atopaba baleiro, coa única presenza da boneca, intacta, no medio do leito.

Nerea Carballo Fernández, 2º Bacharelato B




martes, 17 de novembro de 2020

Relatos terroríficos I

 


A RESPIRACIÓN

Todo comenzou nunha aldea chamada Sandiás.

Era o aniversario de Hugo, os seus pais foran comprar regalos para o seu aniversario.

Cando se foron, Hugo chamou a un amigo seu, pero, de súpeto, escoitouse unha respiración e o a amigo de Hugo colgou berrando. Seguiu probando a chamar a todos os seus amigos e familiares, pero non contestaban. Máis tarde armouse de valor e decidiu saír da casa, estaba volvendo escoitar esa respiración, pero seguiu adiante.

Chegou a unha igrexa da aldea e viu moitas tumbas de persoas que aínda estaban vivas. Pero de repente viu unha gran porta que dicía: “respira”. Entrou alí, pero non había nada alí dentro, así que saíu, pero notou que o único que podía facer era respirar…

Hugo Fernández González, 1º ESO B

SARAI CAMPOS RODRÍGUEZ 2º ESO B

EN EL BOSQUE DE LAS LECHUZAS

Estábamos en el medio del bosque, ambos montados en nuestros caballos, cuando esa dichosa manada de lobos volvió a aparecer alterando a Cosmos (mi caballo) y a su vez a Estrella. Salimos más rápidos que la velocidad de la luz y nos adentramos en la zona inexplorada del bosque de las lechuzas. Giramos la cabeza un momento hasta observar que nada nos perseguía. Esa zona tenía mala fama, en ella habitaba la tribu más sanguinaria del bosque. Nuestros caballos no podían más, Estrella estaba cansada y Cosmos tenía una herida en la pata trasera debido a la desgarradora mordedura de un lobo. Se oyó un ruido, sonaba como ramas chocándose entre sí. Ese sonido siempre me ha impacientado. Mientras yo vigilaba cualquier tipo de emboscada Gabriel le curaba la herida a Cosmos. Siempre hemos estado juntos, “Lara y Gabriel” los amigos inseparables.

Mis ganas de recordar nuestras aventuras cesaron al escuchar resonar una voz que decía “Os vamos a matar, vamos a ahorcaros y nos comeremos a vuestros caballos”.

Una cuerda salió disparada de un árbol y encestó de pleno en mi cuello. Empecé a ascender y con las pocas ganas de vivir que me quedaban grité con suavidad, como si no me importara nada de lo que estaba pasando. De pronto vino Gabriel, que con su navaja cortó la cuerda que me sujetaba y luego me entregó mi arco. En ese momento nos veíamos rodeados, y fue entonces cuando pudimos ver, con los ojos cerrados, nuestro FIN.

Sarai Campos Rodríguez, 2º ESO B








mércores, 11 de novembro de 2020

martes, 10 de novembro de 2020

martes, 3 de novembro de 2020

Xa está aquí o ESCONXURO DO CORONAVIRUS!

 


SAMAÍN

 




Chegaron os días terroríficos!
As portas do Cidade de Antioquía recibíronnos cociñando esconxuros e beberaxes que limparán as miasmas e que nos devolverán un aire nidio e salutífero! 
Está a cocer o ESCONXURO DO CORONAVIRUS.
Atentas, en próxima entrada, terémolo a disposición das persoas interesadas. Recoméndase en doses GRANDES!