mércores, 18 de novembro de 2020

Relatos terroríficos II


No se podía creer que al fin la hubiese hallado. Después de tantos cuentos escuchados a su abuela sobre princesas rescatadas. Por fin hacía realidad su sueño de infancia. Observó la torre, solo un ventanuco casi comido por la hiedra. Miró hacia adentro y pudo ver a una joven de belleza ninfea, tez pálida, encaracolados cabellos rubios y mejillas encarnadas; le pareció intuir, además, unos ojos claros, tal vez acuosos. Comenzó a trepar y cuando estaba ya casi arriba, una mano nívea le fue tendida. Él se asió como si de un oasis en medio del desierto se tratara. Ella sonrió, entonces lo vio, unas infinitas hileras de dientes que semejaban alfileres y unos ojos rojos, casi que demoníacos. Trató de soltarse, pero ya era demasiado tarde.

Después, mientras rechupeteaba un par de costillas, sonrió al recordar el libro de cuentos que sus hermanos publicarían, por aquel entonces sus festines serían prácticamente diarios. Sonrió.


Laura Valeria Gutiérrez Caneda, 1º Bacharelato A



CORTES DE BONECA

Unha leve brisa golpeaba na xanela cun ritmo constante. A rapaza revolvíase inquieta entre as sabas debido aos sons que inundaban a habitación. Subitamente, un forte estrondo fixo eco nas catro paredes e unha corrente de aire frío penetrou no cuarto. A rapaza, instintivamente, ergueuse á vez que se abrazaba a si mesma intentando espantar o frío. Ollou cara a ventá aberta, mentres sentía arrepíos percorrendo o seu corpo. Era unha noite de inverno coma calquera outra, cunha néboa pechada inundando a rúa. Curiosa, achegouse á ventá para tentar pechala. Era un suceso estraño, xa que as ventas non se abrían soas con facilidade e o vento non era excesivamente forte. Sen darlle moitas voltas, pechouna e correndo, refuxiouse de novo na súa cama tentando entrar en calor. Cando xa estaba a piques de volver caer nos brazos de Morfeo, outro ruído púxoa alerta. A boneca de porcelana que herdara da súa nai xacía feita anacos aos pés da cama. Levantouse, esta vez cautelosamente, e con delicadeza recolleu os restos da faciana do xoguete. Comezou a sentir como sangue corría polas súas mans aínda cando non notara ningún corte nelas, e xa asustada, soltou os anacos e retrocedeu tropezando e caendo, á vez que se sumía nunha profunda escuridade. Horas despois, o sol iluminaba o cuarto no que a nai entraba e atopaba baleiro, coa única presenza da boneca, intacta, no medio do leito.

Nerea Carballo Fernández, 2º Bacharelato B




Ningún comentario:

Publicar un comentario